Ona dair ne varsa not etmeye karar verdim. Her gün kendimi zorlayarak yeni bir şey hatırlayacaktım. Zaten bütün bu yazdıklarım unutkanlıklarımın içinden el yordamıyla kurtardığım parçalar. Tozlarını silerek çıkarıyorum gün yüzüne. Gözümü açtığım her gün Aleksey’e dair yeni bir kırıntıyı ararken buluyorum kendimi. Çocukluk hikâyelerini anlattığı ses kayıtlarını dinlerken yayladaki evimiz geliyor gözümün önüne. Öyküler kahramanlarını yaşatmak için yazılıyor olabilir; ancak bazen öyküdeki kahramanlar da kendilerine bir kahraman edinir, her sayfada ondan bahseder, her bahsettiğinde hislenir. Anlattıklarıyla neredeyse “Beni değil onu tanıyın, onu sevin,” der okuyucuya. Genç bir kadının, kabuğuna çekilerek sürdürdüğü hayatında yer almasına güçlükle izin verdiği bir yabancı Aleksey. Fakat çocukluğunun bir parçası olacak kadar da tanıdık…