Neyse ki "Küçülteç" Kısa! En uzunu bile... Ki yazıda ne kadar "geveze" olduğumu bilen bilir. Kısa; zira önce kendini, mademki ben bir başkası, aynı zamanda ötekini/diğerini dinleme çabası yani. Kapalı kapılarda çaresizce dinelmis kişinin açık kapılardan içeri sızma teşebbüsü yahut telaşı. Bilme arzusu; dünü, dünden öncesini... Bugünü; henüz yarın olmayan günü... Ve nihayetinde, hiçbir şey bilmediğini, bas bas bağırma imkâni... Kâh utançla, kâh övünerek... * * * işbu pasajlar, kim bilir, belki paspas olur, hafizanın pabuçlarını sildiği... Belki tramplen, başka başka kitaplara zıplamaya imkân veren. Belki bir yastık... Bir mendil... Yahut: tek başına dimağda bir tat bırakan ?ama mayhoş, ama kekre, ama küflü... Her okunası kitap gibi!