21. yüzyıla girerken insanlık tarihinin en ciddi sorunlarından birisiyle yüz yüzeyiz. Hâlihazırdaki çevre krizi, bizim aslında kim oldugumuzu ve mahlukâtın ne oldugunu unutmamızdan ileri geliyor. Büyük ölçüde bu durum, tabiatın mukaddes niteligiyle irtibatımızı kaybettigimiz ve onu ancak fizikî bilimin gözlügüyle anlasılabilecek büyük bir mekanizma olarak görmeye basladıgımız noktada basladı. Köklerinin çogu Rönesans'a dayanan bu dünya görüsü bizi, fizik/sel ve metafizik/sel arasındaki baglantıyı artık anlayamama noktasına getirdi. Fiziksel seylerin, korkunç neticelere katlanmaksızın metafizikten hiçbir sekilde ayrılamayacagını unuttuk. Tabiî kaynakların sonu gelmez oldugunu varsayarak yeryüzü üzerinde gücüm üzü deniyoruz ve mahlûkatın çobanlıgını yapmakla gelen kutsal sorumlulugun, bu güçle birlikte geldigini unutuyoruz. Atalarımız, tabiatın kutsal bir kitap oldugunu ve Tanrı'nın tabiat âlemindeki tecelliler vasıtasıyla bizimle konustugunu biliyorlardı; kesretin, Vahdet'e döndügü gibi, Vahdet'in kesrete döndügünü de... Bu kitap, fizikî ve manevî saglıgımızı tekrar geri kazanmanın, "her yerde Tanrı'yı görme" ve "her seyde O'nu hatırlama" kabiliyetimizle baglantılı oldugu tezinden hareket eden makalelerden olusan çok özel bir derleme.